Spotkanie opłatkowe 13 stycznia 2019r.

Zjazd Wspólnoty Kapłańskiej 12 maja 2011r.

Wspólnota Kapłańska Osób Świeckich gromadzi ludzi, którzy pragną nieść duchową pomoc kapłanom i osobom konsekrowanym poprzez modlitwę indywidualną i wspólnotową oraz słowo, czyn i ofiarę. Codzienna modlitwa członka Wspólnoty i jego ofiary to: Hymn do Ducha Świętego, Liturgia godzin, Koronka do Miłosierdzia Bożego, jeden dziesiątek Różańca, chętne znoszenie cierpień fizycznych i duchowych oraz ochotne podejmowanie umartwień.
Formacja członków Wspólnoty to: spotkania cotygodniowe lub comiesięczne, wspólna modlitwa, rozważania, Msza Święta, adoracja Najświętszego Sakramentu w pierwszy czwartek miesiąca, dni skupienia oraz coroczne rekolekcje. Jej założycielem jest ks. Roman Forycki SAC. Początki jej istnienia sięgają roku 1988. Wspólnota posiada swój statut zatwierdzony w 1996 roku przez ks. Prymasa Kardynała Józefa Glempa. Działalność Wspólnoty ma charakter modlitewno-pokutny. Do chwili obecnej Wspólnota powstała już w około dwudziestu parafiach na terenie różnych diecezji w Polsce.
Co roku odbywają się rekolekcje prowadzone przez Ojca Założyciela. Po trzyletniej przynależności do Wspólnoty i odprawieniu przynajmniej trzech serii rekolekcji, chętni członkowie składają „Akt Oddania się Miłosierdziu Bożemu za osoby duchowne i konsekrowane”. Jeżeli ponawiają oddanie przez 6 kolejnych lat mogą oddać się Miłosierdziu Bożemu na stałe.

Opiekun duchowy:
ks. Jerzy Chmielewski

Spotkania:
Czwartek godz. 18.30 sala parafialna
Czwartek 17.00 – 18.00 modlitwa wspólnoty, kościół
I czwartek miesiąca wystawienie Najświętszego Sakramentu 17.00 – 18.00

BIOGRAM ŚP. KS. ROMANA FORYCKIEGO SAC

Na Pana Boga nie tylko można liczyć, ale także,
że w Nim trzeba położyć całą swoją nadzieję, ale całą.
Nie tak do połowy, nie jedną trzecią.

ŚP. Ks. Roman Forycki

Urodził się 9 sierpnia 1936 r. w miejscowości Wilczebłota, w powiecie kościerskim (Kościerzyna). Syn Korneliusza i Emilii z d. Reszka, do sakramentu chrztu św. został przedstawiony przez rodziców w parafii Stare Polaszki (ówczesna diec. chełmińska).
W roku 1954, rozpoczął pallotyński nowicjat w Ząbkowicach Śl., przyjmując 8 września strój stowarzyszenia z rąk ks. prowincjała Stanisława Czapli SAC. On też przyjął akt pierwszej konsekracji ks. Romana, która miała miejsce dwa lata później (tj. 8 września 1956 r.), również w Ząbkowicach Śl.
Studia seminaryjne z filozofii (1955-1957) i teologii (1957-1961), ks. Roman Forycki odbył w całości w Wyższym Seminarium Duchownym SAC w Ołtarzewie. Tam też, w roku 1959, złożył na ręce ks. prowincjała Stanisława Martuszewskiego SAC konsekrację wieczną w Stowarzyszeniu i otrzymał sakrament święceń, którego na kolejnych stopniach udzielił mu ks. bp Zygmunt Choromański (tonsura – 20 stycznia 1958 r., diakonat – 22 stycznia 1961 r. i w tym samym roku prezbiterat – 4 czerwca).
Dzięki swoim nieprzeciętnym zdolnościom i predyspozycjom intelektualnym, od samego początku został przewidziany przez przełożonych do kontynuowania studiów i podjęcia pracy naukowo-dydaktycznej, którą rozpoczął – tuż po uzyskaniu magisterium z filozofii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1965 r. – od prowadzenia wykładów z filozofii Boga dla alumnów pallotyńskiej Alma Mater w Ołtarzewie. Swoją wiedzę, wykształcenie i osiągnięcia naukowe pogłębił odbywając studia doktoranckie i przygotowując tezę z filozofii teoretycznej, którą przedstawił w pracy zatytułowanej: „Zagadnienie punktu wyjścia teodycealnej argumentacji z przygodności”, i obronił w 1972 r.
Od samego początku pobytu w ołtarzewskiej Wspólnocie seminaryjnej, ks. Roman Forycki czynnie zaangażował się w rozwijanie i pogłębianie refleksji nad istotą, teologią i praktycznym wymiarem apostolstwa świeckich. W 1972 r., zostało mu powierzone kierownictwo Instytutu Apostolskiego, kontynuującego zadania wcześniej istniejącego Ośrodka Studiów Apostolskich. Tym samym przyczynił się czynnie do powołania w późniejszym czasie Instytutu Teologii Apostolstwa, działającego obecnie, jako ośrodek badawczy Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie z siedziba w Ołtarzewie.
2 września 1978 r., Rada Prowincjalna Prowincji Chrystusa Króla SAC powołała ks. Romana Foryckiego na stanowisko i urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie. W tym samym czasie, ks. Forycki rozpoczął również ściślejszą współpracę z Akademią Teologii Katolickiej w Warszawie, podejmując zajęcia zlecone i wykłady z filozofii religii.
W marcu 1981 r., po rozpatrzeniu głosów wyborczych Współbraci z Prowincji, Przełożony Generalny w Rzymie mianował ks. Romana Foryckiego radcą prowincjonalnym. W tym samym roku, 13 czerwca, ks. Forycki rozpoczął drugą kadencję rektora WSD w Ołtarzewie, z której został zwolniony w 1984 r., po ponownym wyborze na urząd radcy prowincjonalnego, przenosząc się z dniem 25 marca 1984 r. do Domu Zarządu Prowincjonalnego w Warszawie.
Po zakończonej drugiej kadencji w Radzie Prowincjalnej, ks. Forycki został rektorem Domu Wspólnoty SAC przy ul. Pszczyńskiej w Warszawie, do której przynależeli współbracia zaangażowani w różnorakie dzieła apostolskie i w duszpasterstwo specjalistyczne. Tu również sprawował urząd przez dwie kadencje, aż do roku 1993, czyli do przekształcenia Prowincji Chrystusa Króla i utworzenia drugiej pallotyńskiej Prowincji Zwiastowania Pańskiego.
W 1993 r., czyli w niespełna rok po wprowadzeniu nowego podziału administracyjnego Kościoła w Polsce i ustanowieniu diecezji ełckiej (1992), ks. Roman Forycki został poproszony przez ks. bp Wojciecha Ziembę o przyjęcie stanowiska rektora i pokierowanie organizacją powstającego w Ełku diecezjalnego Wyższego Seminarium Duchownego. Po uzyskaniu zgody przełożonych, ks. Roman Forycki podjął się tego zadania w ramach przynależności do Prowincji Chrystusa Króla i do Wspólnoty w Rynie, do której został formalnie przydzielony na czas pobytu w Ełku, trwającego nieprzerwanie do 2002 r.
Oprócz pełnionej funkcji Rektora WSD w Ełku, ks. Roman Forycki wszedł w skład Rady Kapłańskiej diecezji ełckiej, został Dyrektorem Wydziału ds. Zakonnych Ełckiej Kurii Diecezjalnej, a także podejmował wykłady zarówno w Seminarium, jak i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu warmińsko-mazurskiego (1999-2001).
Po zakończeniu posługi w diecezji ełckiej, ks. Roman Forycki powrócił w lipcu 2002 r. do Ołtarzewa, gdzie podjął na nowo wykłady z filozofii, pełniąc jednocześnie funkcje ojca duchownego alumnów.
W 2005 r. uzyskał jeszcze pozwolenie na prowadzenie zajęć w filii Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji św. Jana Chrzciciela w Wilnie, które podjął w roku akademickim 2005/2006 wraz z ks. prof. Lucjanem Balterem SAC.
W swoim życiu i pracy naukowo-dydaktycznej, ks. Roman Forycki był człowiekiem, kapłanem i współbratem niezwykle zaangażowanym. W odpowiedzi na prośby przełożonych i rodzące się potrzeby Prowincji i Kościoła uczestniczył czynnie w pracach wielu komisji, sekretariatów i grup eksperckich. Na wspomnienie zasługują m. in. przewodniczenie Komisji ds. opracowania polskiej wersji „Modlitewnika SAC” i „Rytuału SAC” (1989) oraz Komisji ds. opracowania „Vademecum Rektora pallotyńskiej Wspólnoty” (2003-2004); a także członkostwo w Komisji Ojców Duchownych Prowincji Chrystusa Króla (1990); w Radzie Wydawniczej przy Zarządzie Prowincjonalnym (1990); w Zespole Koordynacyjnym ZAK (1990, 2002); w krajowym Komitecie organizacyjnym Kongresu ZAK (1991); w Komisji ds. Formacji przy Zarządzie Prowincjonalnym (1993); w powołanym w 1996 r. Sekretariacie ds. Miłosierdzia Bozego (do 2005 r.); w Grupie Ewangelizacyjnej przy Krajowej Radzie ZAK oraz Grupie Studyjnej przy Krajowej radzie ZAK (1996); w Radzie Sekretariatu Fatimskiego (1999); w Radzie Instytutu Pallottiego (2000); w Zespole ds. opracowania programu formacji wstępnej i podstawowej do ZAK (2005); w Radzie Sekretariatu ds. Apostolstwa (2005).
Ponadto ks. Roman Forycki wielokrotnie był zapraszany w charakterze eksperta, konferencjonisty i prelegenta do uczestnictwa w zjazdach przełożeńskich, spotkaniach formacyjnych, a także w kongresach i sympozjach, których tematyka skupiała się zasadniczo wokół apostolstwa laikatu i Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. W 1992 r., powołany został także do uczestnictwa w Zebraniu Prowincjonalnym, jako ekspert od tych zagadnień i ojciec duchowny „kapituły”.
Pośród innych ważnych zadań, których realizacji podjął się ks. Roman Forycki, wspomnieć jeszcze wypada opracowanie zarysu „Komentarza teologiczno-duchownego do Prawa SAC” oraz przyjęcie funkcji postulatora i wicepostulatora, odpowiedzialnego za przygotowanie i przeprowadzenie zakończonych już procesów beatyfikacyjnych bł. ks. Józefa Stanka SAC i bł Józefa Jankowskiego SAC, a także ciągle trwającego procesu ks. Stanisława Szulmińskiego SAC.
Ks. Roman Forycki podejmował także szereg własnych inicjatyw, występując jako doradca, inspirator i propagator apostolskich przedsięwzięć, w których realizację wkładał całe swoje bogate doświadczenie kierownika duchowego, spowiednika i organizatora. Z tej formy posługi kapłańskiej ks. Foryckiego najliczniej korzystały siostrzane zgromadzenia zakonne, ale także osoby świeckie oraz instytucje związane z życiem konsekrowanym. Przytoczyć tu można jego zaangażowanie w duchowe towarzyszenie powstającemu zgromadzeniu Braci Apostołów Miłosierdzia Bożego, czy założenie – w 1988 r. – Wspólnoty Kapłańskiej Osób Świeckich.
Ks. Roman Forycki był także niezwykle kreatywnym autorem artykułów, recenzji, opracowań i w mniejszym stopniu tłumaczeń. W zbiorach Archiwum Prownicjalnego odnotowano około 430 różnych publikacji, z których przeważająca ilość dotyczy charyzmatu św. Wincentego Pallottiego, duchowości apostolskiej laikatu oraz sposobów upowszechniania idei zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
W przekonaniu wielu Współbraci oraz osób, które znały ks. Romana Foryckiego, jego twórcza praca miała trwać nadal i przynosić kolejne owoce, gdyż w bieżącym roku 2011 obchodził radośnie swój jubileusz 50-lecia kapłąństwa, uroczyście celebrowany ze Współbraćmi święceń 4 czerwca w Ołtarzewie, i nic nie wskazywało, by rozpoczęty wkrótce po tym urlop, połączony ze spotkaniem z rodziną, miał zakończyć się tragicznie i przerwać linię jego doczesnego życie. Sam ks. Roman jednak od pewnego czasu liczył się z tym, co następuje niezależnie od ludzkiej woli i zamiarów. Końcem 2008 r., dziękując z głębi serca Panu Bogu, że pozwolił mu dożyć 73 roku życia, stwierdził, iż dostrzega potrzebę głębszej refleksji, uporządkowania wewnętrznego i lepszego przygotowania na jego ostateczne spotkanie z Panem.
Spotkanie to nastąpiło niespodziewanie, na skutek tragicznego wypadku drogowego, do którego doszło 25 czerwca 2011 r., w Mostowie k. Koszalina.
Z głęboki przekonaniem, że realizuje do końca wolę Bożą, nasz Współbrat, ks. Roman Forycki SAC odszedł do Pana w 75 roku życia, po 50. latach owocnej posługi kapłańskiej i 55. latach oddanych Stowarzyszeniu i sprawie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

Pogrzeb śp. ks. Romana Foryckiego SAC odbył się w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie.

SŁOWO POŻEGNANIA KS. R. FORYCKIEGO SAC W IMIENIU WSPÓLNOTY KAPŁAŃSKIEJ OSÓB ŚWIECKICH WYGŁOSZONE W CZASIE UROCZYSTOŚCI POGRZEBOWYCH

„W domu Ojca mego jest mieszkań wiele” (J 14, 2). Drogi i kochany Ojcze Założycielu, stajemy dziś przed Bogiem w postawie zdumienia i wdzięczności za Twoją osobę i za Twoje życie, którego byliśmy świadkami. Stajemy przed Tobą jako Wspólnota Kapłańska Osób Świeckich, której byłeś założycielem i duchowym kierownikiem. To dzięki Twojej trosce o powołania i o powołanych powstała ta Wspólnota, która rozsiana po całej Polsce zgromadziła się dziś tutaj, przy Twojej trumnie, aby odprowadzić Cię na wieczny odpoczynek w Niebieskim Jeruzalem. Przez ponad 25 lat stanowiłeś piecze nad naszą Wspólnotą od niełatwych momentów jej powstania, aż do dnia swojej śmierci. Wiemy, że w ostatnim czasie przygotowywałeś program i nauki na mające się odbyć coroczne lipcowe rekolekcje Wspólnoty. To dzięki Twojej ofiarnej pracy pojedyncza Wspólnota rozrosła się do 15 Wspólnot lokalnych, które są w swoich rodzimych parafiach małymi wieczernikami, skupiającymi ludzi, dla których troska o Kościół jest istotnym elementem życia. To w tej Wspólnocie, której byłeś opiekunem, ponad 100 osób złożyło akt oddania swojego życia Miłosierdziu Bożemu za osoby kapłańskie i zakonne oraz w intencji świętych i licznych powołań. Św. Cyprian napisał: „To będzie twoją chwałą i szczęściem: być dopuszczonym do widzenia Boga, mieć zaszczyt uczestniczenia w radościach zbawienia i wiekuistej światłości w towarzystwie Chrystusa Pana.” Ojcze Założycielu, dziękujemy dziś Bogu za świadectwo Twojego życia i za wszelkie dobro, które nam zesłał dzięki Twojej osobie. Dziękujemy za te niezliczone wspólne spotkania, rozmowy, za przeprowadzone 30 serii rekolekcji dla naszej Wspólnoty. Dziękujemy za Twoją dyspozycyjność, otwartość, gotowość do bycia tam, gdzie Wspólnota Cię potrzebowała. Zawsze mogliśmy na Ciebie liczyć, nawet po całym napiętym dniu rekolekcji miałeś siły do późnych godzin wieczornych służyć w sakramencie Bożej Miłości – sakramencie pokuty i pojednania. Byłeś tytanem pracy. Podczas ostatnich rekolekcji, gdy wszyscy kładli się spać i mówiliśmy sobie Szczęść Boże na dobranoc, Ty z uśmiechem na ustach mówiłeś, że idziesz dopiero pracować. Zostaną nam na długo w pamięci Twoje słowa wypowiadane zawsze z tak wielkim zaangażowaniem i tak wielką autentycznością. Byłeś prawdziwym świadkiem Chrystusa. Odszedłeś od nas w miesiącu, w którym obchodziłeś pięć dziesiątą rocznicę swoich święceń kapłańskich. W miesiącu czerwcu, kiedy to w sposób szczególny czcimy Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości, pełne życia i świętości. Odszedłeś w oktawie uroczystości Bożego Ciała. To wszystko nierozerwalnie łączy się z tajemnicą Eucharystii, która była przez całe życie dla Ciebie najważniejsza i stanowiła szczyt i źródło podejmowanych przez Ciebie działań. Dziś my, jako Twoja Wspólnota Kapłańska Osób Świeckich, stajemy przed Bogiem i wyrażamy dar wdzięczności, że dane nam było spotkać Cię, Drogi Ojcze, w naszym życiu, że moglibyśmy być jego częścią, jak sam wielokrotnie powtarzałeś, zawsze bliską Twemu sercu. W dobrych zawodach wystartowałeś, bieg ukończyłeś, wiary ustrzegłeś. Teraz oglądasz Boga twarzą w twarz. Oręduj za nami w niebie.

Księdzu Romanowi dziękujemy za to, że dawał nam Pana Boga

Współzałożycielka Wspólnoty Kapłańskiej Osób Świeckich, prowadząca wszystkie wspólnoty na terenie Polski.